Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne również nowe będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w okolicę szczytów guzków stawowych. W fazie pierwszej jest on powiązany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w wszelkim ze stawów przeprowadzają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką wypowiada się żuchwa, głowy żuchwy wykonują ruch w istocie pionowej, dobry z kierunkiem ruchu żuchwy. Kiedy się uważa, w trendzie tym używa udział krążek stawowy, a to robi się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy wydobywa się z dolu żuchwy w obrotu guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i rząd jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które zachodzą w czynności stawów, są w znacznej mocy związane z złą postawą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i utrzymanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy zawiera całe uznanie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane z obecnym przewidywane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest podstawowy wpływ na zdobycie korzystnych wyników leczenia. Dobre są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądu do szczęki - zarówno w momencie spoczynku, kiedy również prac - jest podstawowe stanowienie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w sukcesach braków częściowych oraz całą ich naprawę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w układzie do szczęki kończy się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na oryginalne i niskie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu oraz na boki. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z racjonalnego punktu widzenia istotny jest podział ruchów na działające się w sezonie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez więcej informacji kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których składają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą rozpoczynać się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek wybiera się w rodzin strzałkowej bądź w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Przyznaje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia wyróżnia się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - prawną oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne stosuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez największy stan oraz z jakiego organizują się jej cechy. Stanowi wtedy miejsce, które daje żuchwa bez udziału naszej świadomości. W miejscu spoczynkowym żuchwa jest trochę przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej szacuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w miarach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość mieści się w obrębie 2-4 mm. Obserwuje się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej treści w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące otrzymują się wtedy w stopniu równowagi, i w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni tworzących własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Powstaje w ten metoda stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych też do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na ostatnich zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w mieszkanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedziny Dondersa, która tworzy obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem gładkim a pamięta wpływ na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w miarach 5-9,7 mm Hg a istnieje najsilniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może sięgać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, robiąc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która wypełnia się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Uzyskuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Kluczowym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje dostarczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Działanie to interesuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na ulicy łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w jądrze nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy istnieje w śnie. Analogiczny cykl wchodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej charakteryzuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane oraz bardziej nalegają na założenie żuchwy.